تنهایی نمی توانم
اما حالا تکیه بر شانه های تو
بهترین پناه است،
برای تاختن به قلب سیاهی
و رسیدن به فردای سپید آرزوها

روزمرگی هایم رنگ باختند و حالا تنها زمان از تو گفتن و از تو نوشتن است نه چیز دیگر...
این قلبم است که من را به هر کجا می برد...این بار هم می خواهم همراهش بروم و مرا می برد به سوی تو...و اما آخر راه نامعلوم...همین بودنت مرا کافی ست...گرچه شکستی دیگر برایم گران است...روحم زخمی ست تو مرهم باش و تو نیز قبول کردی، همیشه یادت می ماند؟...بودنت مرا کافی ست...و بودن همیشگی مرهمی جاوید...با من بگو این خیالی بیهوده نیست...............